7 Haziran Genel Seçimlerine 38 gün kala, NTV'de değerlendirmeler yaptık. Liderlerin önemi, bildirgelerin anlamı ve seçmen davranışlarına etkisini konuştuk. Ayrıca, 8-9 Mayıs 2015'te Istanbul Wyndham Grand Otel'de yapacağımız Avrupa Siyasi Danışmanlar Derneği 20. Yıl konferansını duyurduk. Buyrun...
Siyaset hayatın tamamını etkiler. Seçim zamanı ise siyasetin tüm dinamiklerini...
29 Nisan 2015 Çarşamba
İngiltere’de “müesses siyasi nizam” çatırdıyor: 2.5 partili yapıdan 5.5 partili yapıya
İngiltere’de 7 Mayıs Perşembe günü genel seçimler yapılacak. Bütün araştırmalar gösteriyor ki, ülkenin siyasi tarihinde bugüne kadar görülmemiş sayıda çok partili bir parlamento tablosuna doğru gidiliyor. Yüz yılı aşkın bir süredir, İngiltere’de var olan müesses siyasi düzen “2.5 partili” diye tanımlanabilecek bir düzendi. 1910 yılından 2010 yılına kadar, sistemin iki büyük partisi olan İşçi Partisi ve Muhafazakar Parti neredeyse % 90’lık bir seçmen desteğini paylaşırlar; buçukluk parti durumundaki Liberal Demokrat Parti ise % 10’lar seviyesinde dolaşırdı. Liberal Demokratlar, genç liderleri Nick Clegg ile 2010’da tarihi başarı yakalamış ve %23’lere ulaşmıştı.
İngiliz siyasi sisteminde ilk kez “müesses nizam” kökten değişme ihtimaliyle karşı karşıya. İlk kez sistem dışından gelmekte olan küçük siyasi partilere hükümet ortağı olma umudu doğuyor. Kamuoyu yoklamaları gösteriyor ki, İşçi Partisi ve Muhafazakar Parti nefes nefese bir yarış sürdürüyorlar. Yarışın geçmişten farkı şu ki, iki büyük partinin toplam oy oranı %70’e erişemiyor.
Örneğin, BBC’ye göre, bu hafta itibariyle durum şöyle: Muhafazakar Parti %34, İşçi Partisi % 33, UKIP % 13, Liberal Demokrat Parti % 9, Yeşil Parti % 5.
Pek çok araştırma şirketine göre İşçi Partisi lideri Ed Miliban bir kaç ay önceki tartışmasız üstünlüğünü kaybetti ve Başbakan David Cameron’un 1-2 puan gerisine düştü. Araştırmaların gösterdiği en güçlü olasılık, her iki partinin de parlamentoda 270’er sandalyeye erişip pata durumunda olmaları.
Liberal Demokratların Muhafazakar Parti ile ile yaptıkları koalisyondan ağır zarara uğradıkları o kadar kesin ki, 2010’da elde ettikleri %23’lük oy oranının yarısına erişemekten bile hayli uzakta görülüyorlar.
Eğer David Cameron’un Muhafazakar Parti’si gelecek Perşembe yarışı önde bitirirebilirse, sağ siyasi yelpazede hükümet kurabilmek için en azından üçüncü bir ortağa daha ihtiyaç duyacak. İngiliz siyasetinin bu hali; hem David Cameron’un etkili bir liderlik yapamadığının ve hem de Ed Miliban ve kardeşinin ana muhalefette yıldızlaşamadıklarının kanıtı.
7 Mayıs 2015 tarihinden itibaren İngiltere siyasetinde iki güç kendilerini daha çok konuşturmaya başlayacaklarmış gibi görünüyor. Bunlardan ilki, Muhafazakar Parti’nin eski seçmenlerinin oylarıyla yükselmekte olan UKIP. Avrupa Parlamentosu seçimlerine katılan her 4 İngiliz seçmenden birinin oyunu alarak muazzam bir zaferle çıkan UKIP (United Kingdom Independent Party), Avrupa demokrasilerinde görülen yeni tip aşırı sağ partilerden biri. Siyasi gücünü göçmen ve AB karşıtlığı politikalardan alıyor.
İkinci güç ise SNP (Scottish National Party). SNP’nin pozisyonu bir parça bizdeki HDP’in pozisyonuna benziyor. Tüm İngiltere’den oy almaktan çok, İskoçya’da oldukça etkin. İskoç seçmenler arasında en yüksek oy oranına sahip parti konumunda. SNP, bu seçimlerde İngiliz İşçi Partisi’nde umduğunu bulamayan İskoç kökenli seçmenlerinden de oy alıyor. SNP, İskoçların yaşadığı kuzeyden alacağı oylarla sürpriz yapmaya en yakın duran parti gibi. SNP, geçen Eylül’deki referandum kampanyasında istediğini elde edememiş olsa da, bağımsızlık yanlısı pozisyonunu terketmiş durumda değil.
Özetle İngiliz siyasetinin yükselen iki partisinin ikisi de milliyetçi partiler. Biri İngiliz milliyetçisi, diğeri İskoç.
David Cameron: “Devam edelim” “Birlikte başarabiliriz”
Başbakan David Cameron’un kampanyasını, 2012 Başkanlık seçimlerinde Obama’nın kampanyasını yapan Jim Messina yönetiyor. Messina, sadece bir stratejist olarak değil aynı zamanda seçmen segmentasyonu ve bigdata alanlarında öne çıkan bir uzman olarak biliniyor. Messina, Obama kampanyasında olduğu gibi Cameron kampanyasında da küçük küçük oy gruplarını ikna ederek büyük sonuca ulaşmaya doğru yol alıyor. Kampanyada öne çıkan iki slogan var: “Yola devam” ve “Birlikte başarabiliriz”. Bir diğer slogan ise “Güçlü bir liderlik, net bir ekonomik plan, daha parlak daha güvenli bir gelecek” şeklinde.
Ed Miliband : “İngiltere’yi birlikte değiştirelim”
İşçi Partisi lideri Ed Miliban’ın kampanyasını ise Obama’nın bir diğer danışmanı olan David Axelrod yönetiyor. Axelrod siyasi strateji alanında öne çıkan danışmanlardan biri. Emekçi kesimler ve çalışan aileler İşçi Partisi kampanyasının ana hedef kitlesini oluşturuyor. Her ne kadar “İngiltere’nin başarısı çalışanların başarısıyla mümkün” şeklindeki sloganıyla İşçi Partisi emekçi sınıfları hedefleyen geleneksel siyasi pozisyonuna göre vaatler kullansa da, göçmen politikaları konusunda sağcı ve aşırı sağcı partilerin başarısından etkilenmiş gözüküyor. İşçi Partisi, göçmenler konusunda Avrupalı sosyal demokrat partilerden daha sağ bir çizgiye kayıyor. Anlaşılan o ki, “sağcılaştıkça kazanacağını zannnetmek” gibi bir eğilim sadece bizde yok.
UKIP : "İngiltere’ye inanın"
UKIP “İngiltere’ye inanın!” şeklindeki ana sloganıyla ülkenin en alt kesimini oluşturan seçmenlere sesleniyor ve “sizi AB değil, kurtarsa kurtarsa İngiltere’nin kendi özüne dönmesi kurtarır” mesajı veriyor. "Siyaset çöktü" ve "Muhafazakarlara güvenme" şeklindeki yan sloganlarıyla ise, “müesses nizamın” elit siyasetçilerine ve özellikle de ana rakibi konumundaki merkez sağ siyasete karşı pozisyonunu netleştiriyor.
7 Mayıs günü yarışı önde sırasıyla en önde tamamlayacak gibi gözüken bu üç partinin kaçar sandalye kazanacakları İngiltere’nin ve belki de AB’nin yakın geleceğini belirleyecek.
Radikal, 29 Nisan 2015
Başbakan David Cameron’un kampanyasını, 2012 Başkanlık seçimlerinde Obama’nın kampanyasını yapan Jim Messina yönetiyor. Messina, sadece bir stratejist olarak değil aynı zamanda seçmen segmentasyonu ve bigdata alanlarında öne çıkan bir uzman olarak biliniyor. Messina, Obama kampanyasında olduğu gibi Cameron kampanyasında da küçük küçük oy gruplarını ikna ederek büyük sonuca ulaşmaya doğru yol alıyor. Kampanyada öne çıkan iki slogan var: “Yola devam” ve “Birlikte başarabiliriz”. Bir diğer slogan ise “Güçlü bir liderlik, net bir ekonomik plan, daha parlak daha güvenli bir gelecek” şeklinde.
İşçi Partisi lideri Ed Miliban’ın kampanyasını ise Obama’nın bir diğer danışmanı olan David Axelrod yönetiyor. Axelrod siyasi strateji alanında öne çıkan danışmanlardan biri. Emekçi kesimler ve çalışan aileler İşçi Partisi kampanyasının ana hedef kitlesini oluşturuyor. Her ne kadar “İngiltere’nin başarısı çalışanların başarısıyla mümkün” şeklindeki sloganıyla İşçi Partisi emekçi sınıfları hedefleyen geleneksel siyasi pozisyonuna göre vaatler kullansa da, göçmen politikaları konusunda sağcı ve aşırı sağcı partilerin başarısından etkilenmiş gözüküyor. İşçi Partisi, göçmenler konusunda Avrupalı sosyal demokrat partilerden daha sağ bir çizgiye kayıyor. Anlaşılan o ki, “sağcılaştıkça kazanacağını zannnetmek” gibi bir eğilim sadece bizde yok.
UKIP “İngiltere’ye inanın!” şeklindeki ana sloganıyla ülkenin en alt kesimini oluşturan seçmenlere sesleniyor ve “sizi AB değil, kurtarsa kurtarsa İngiltere’nin kendi özüne dönmesi kurtarır” mesajı veriyor. "Siyaset çöktü" ve "Muhafazakarlara güvenme" şeklindeki yan sloganlarıyla ise, “müesses nizamın” elit siyasetçilerine ve özellikle de ana rakibi konumundaki merkez sağ siyasete karşı pozisyonunu netleştiriyor.
7 Mayıs günü yarışı önde sırasıyla en önde tamamlayacak gibi gözüken bu üç partinin kaçar sandalye kazanacakları İngiltere’nin ve belki de AB’nin yakın geleceğini belirleyecek.
Radikal, 29 Nisan 2015
23 Nisan 2015 Perşembe
Partilerin Aday Listeleri ve Kampanyalar
7 Haziran seçimlerine 6 hafta kala partilerin aday listeleri ve bu listelerin biz seçmenlerin kararına etkisi. 8 Nisan günü Haber Türk kanalında katıldığım programdan bazı kesitler... Buyrun:
21 Nisan 2015 Salı
Seçimleri liderler kazanır, liderler kaybeder.
16 Nisan 2015 Perşembe günü Cine 5 TV kanalında yayınlanan "Dün Bugün Yarın" programında Aslıgül Atasagun'un konuğu idim.
17 Nisan 2015 Cuma
II. Clinton’mı, III. Bush mu?
Kısa süre önce, Amerikan
Siyasi Danışmanlar Derneği’nin (AAPC) düzenlediği yıllık konferans ve Pollie Ödül
Töreni için ABD’nin New Orleans kentindeydim. 20 yıla yakın bir
zamandır dünya çapında verilen Pollie Ödülleri, siyasi iletişim alanının Oscar’ı
olarak kabul ediliyor. Dünyanın dört bir tarafından binlerce kampanyanın
yarıştığı Pollie Ödül töreninde kazandığımız bir altın, iki gümüş ve üç
bronz olmak üzere 6 ödül ile New Orleans’tan mutlu dönmekle kalmadık,
başta 2016 ABD başkanlık yarışı olmak üzere, Amerikan siyasetinin önemli
konularında Amerikalı meslekdaşları dinleme ve derinlemesine sohbet etme imkanı
da bulduk.
Konferansta online ve offline
data yönetiminden saha organizasyonuna, stratejiden mesaja kadar çok farklı alanlarda
uzmanlaşmış Amerikalı meslektaşlar tecrübelerini katılımcılarla paylaştı.
Amerika dışından bu büyük
konferansa katılan stratejistler için muhtemelen en dikkate değer konu 2016 ABD başkanlık seçimleriydi. Lionel
Sosa ve Robert Shrum gibi efsaneleşmiş ve bugün artık emekli
konumdaki siyasi danışmanlardan “It’s the
economy, Stupid” sloganı ile Bill Clinton’a muazzam bir başkanlık
zaferi kazandıran James Carwill’e kadar duayenlerden 2016 tahminlerini
de dinledim.
Henüz ABD’nin müesses siyasi yapısındaki
iki partiden kaçar aday adayının yarışa karar vereceği bilinmiyor. Ama Bush ve Clinton soyadlı iki aday adayının kendi partilerinin içinde yarışı
göğüsleyecekleri tahmin ediliyor. Muhtemelen önümüzdeki 2 ay içinde tüm tabloyu
görebileceğiz.
Konferans devam ederken kahve
aralarında bir de bahis başlatıldı: 30 Nisan’dan önce Jebb Bush mu
adaylığını açıklayacak, Hillary Clinton mu? İki gün önce, “Hillary
diyenler” kazandı. Clinton, üç gün önce resmen Demokrat Parti aday adayı
oldu.
Hillary
Clinton: “Kendim için değil, sizin için adayım!”
Hillary Clinton 2008 Başkanlık yarışında
Obamaya karşı kaybetmişti. O tarihte kaybetme nedeni olarak, kampanyasının
ilerleyen aşamalarında “Kendim için değil, sizin için bu yarışa girdim” havası estirmesi
gösterilmişti.
Aslında bu kez de Hillary aynı şeyi
söylüyor. Ama bir farkla. Bu kez snob bir dille ve yukarıdan bakan bir ifadeyle
konuşmuyor. Tam tersine seçmenin sesi, sözcüsü ve temsilcisi olacağını
söylemeye çalışıyor.
Aşağıdaki 2 dakika 18 saniyelik videodan da
göreceğiniz gibi, kampanyasının ilk ve en önemli filminde farklı yaş, etnisite
ve cinsel tercihleri olan orta sınıf Amerikan seçmenine mikrofon uzatıyor. Bahçesinde
çalışan orta yaşlı bir ev kadını, çocuğu ana okuluna başlamak üzere olan bir anne,
kardeşiyle işe başlamak üzere olan Hispanik bir emekçi, yeni bebek bekleyen
siyahi bir çift, iş arayan yeni mezun Asyalı genç kız ve evlenme kararı vermiş,
elele yürüyen gay bir çift…
Filmin ilk 1.5 dakikasında görünmeyen
Hillary Clinton Amerikalıların her Allah’ın günü bir şampiyona ihtiyacının
olduğunu söylüyor ve ekliyor: “Ben işte o şampiyon olmak istiyorum.”
Kampanyanın nasıl devam edeceği yine
Hillary Clinton’un sözlerinde gizli sanki: “Aileler
güçlü olursa, Amerika güçlü olur. “
Hillary böylece geleneksel - erkeksi
kampanya yöntemlerinden uzaklaşıyor ve lansmanda nutuk atarak start vermek
yerine, orta sınıf seçmenin yüzünü ve sesini kampanyasının ana aksı haline
getiriyor.
Clinton’un yenilenen ve bir ok eklenerek
kalkınmacılığı ve ileriye gitmeyi sembolleştiren yeni logosunun açılımlarını şu
siteden izlenebilir. https://www.hillaryclinton.com
Amerikan seçmenine yeniden sunulan 30 yıllık menu
New Orleans’taki
konferansta Bill Clinton’un eski kampanya direktörü James Carwill’in
2016 ABD başkanlık yarışı için söyledikleri özellikle önemliydi. Carwill
adlarını açıkça anmasa da yarışta öne çıkacağı tahmin edilen Demokrat Hillary
Clinton ile Cumhuriyetçi Jebb Bush’u yetersiz bulduğunu ima etti ve
ekledi: “Dünyanın en güçlü
demokrasisiyiz. Kurallarımız ve sistemimiz herkes için adil fırsat yaratıyor.
Buna rağmen son 30 yıldır iki ailenin nefes nefese yarışını izlemekten başka
bir şey yapmıyoruz. Merak ediyorum; bu ülkedeki herkesi heyecanlandıracak yeni
ve renkli bir aday neden çıkaramıyoruz?”
Gerçekten de ABD sadece
dünyanın en büyük ekonomisi olması nedeniyle değil, aynı zamanda güçlü
demokratik teamülleri ve kurumları nedeniyle de pek çok ülkeden farklı.
Kurulduğu günden bu yana
başkanlık rejimi ile yönetiliyor. İyi tasarlanmış güçler ayrılığı nedeniyle de hiç
bir başkanın kişisel arzuları sisteme egemen olamıyor. Sistem doğru kurulmuş denge
ve denetleme mekanizmaları sayesinde başkanlık rejiminden dikta rejimine
kayma gibi maceralara fırsat tanımıyor.
Amerikan sisteminin en önemli
sigortalarından biri de seçim süreçleri. Bu ülkede dünyanın hiç bir
demokrasisinde görülmeyecek kadar uzun ve renkli seçim kampanyaları yapılıyor.
Özellikle başkanlık kampanyaları böyle. İki yıla yakın zamana yayılan başkanlık
yarışları seçmene karar vermek için yeterince malzeme sağlamakla kalmıyor, Amerikan
demokratik sistemi lehine dünya çapında tanıtım yapılmasına da fırsat yaratıyor.
Tüm bunlara rağmen, 320
milyonluk bu koca ülkenin seçmenleri 1989 yılından beri ya Clinton yada Bush
soyadlı bir adayı seçmek durumunda kaldı. Obama bu gidişatın tek istisnası
oldu.
Eğer tüm gidişatı değiştirecek
ve seçmeni heyacanlandıracak yeni bir isim çıkmazsa, bu iki ailenin yarışı
Amerika’yı ve dünyayı etkilemeye biraz daha devam edecek gibi görünüyor.
Radikal, 16 Nisan 2015
Etiketler:
AAPC,
Hillary Clinton,
James Carwill,
Jebb Bush,
Lionel Sosa,
Necati Özkan,
New Orleans,
Pollie,
Presidential 2016,
Robert Shrum
9 Nisan 2015 Perşembe
Aday listelerinin anlamı
Her seçim, seçmenler için birbirinden farklı menüler
arasında bir tercih yapma imkanı demektir. Seçmen olarak bizler, siyasi
partilerin sundukları vaatler kadar, o vaatleri yerine getirmeye aday
gösterilen kadrolara da bakarak karar vermeye çalışırız.
7 Haziran’a
tam iki ay kala siyasi partilerin belirleyip YSK’ya teslim ettiği aday
listeleri bize ne anlatıyor? Partilerin
aday listelerini gördükten sonra kaçımız kararımızı değiştirebilecek noktaya
geldik? Listelerin özel bir anlamı var mı?
Davutoğlu “ben de söz
sahibiyim” dedi.
AKP aday listeleri için son birkaç aydır en çok konuşulan
konu, listeleri kimin hazırlayacağıydı. Pek çok yorumcu Ahmet Davutoğlu’nun
yerinin bile sağlam olmadığını, Davutoğlu’nun birkaç isim dışında belirleyici
olamayacağını hatta tüm listenin Erdoğan tarafından hazırlanacağını iddia
ediyordu. Açıklanan liste bu iddiaların geçersizliğini gösterdi.
Anlaşılan o ki, Erdoğan kendisine yakın 25- 30 ismin listeye girmesini garantilemiş.
Listenin kalanı için, isimler üzerinde değil ama prensipler üzerinde varılan
bir uzlaşmayla teşkilatı ve Davutoğlu’nu serbest bırakmış. Listeye baktığımızda
Ahmet Davutoğlu’nun AKP Genel Başkanı ve Başbakan olduğu tarihten bu yana ilk
kez iradesini hissettirdiğini
söyleyebiliriz. Ama bu; Davutoğlu’nun özgür tercihini yansıtmaktan uzak,
yalnızca kendini ezdirmemeyi başarabilmiş bir irade!
Erdoğan ile Davutoğlu arasında seçim öncesi yeni bir
gerginliği önlemeye dönük bir uzlaşı arayışının sonucu ortaya çıkan AKP
listesinin ise son derece vasat bir liste olduğu söylenebilir. AKP listesi ne
stratejik seçmen kararı yaratabilecek, ne de seçmen kaybettirecek bir liste.
Güneydoğu’nun bazı seçim çevrelerindeki birkaç ismi hariç tutarsak, AKP
listesine renksiz, tatsız tuzsuz bir liste dahi diyebiliriz.
AKP’nin aday listesi için, “Son 13 yılda ülkeyi yöneten AKP
kadrolarından daha donanımlı bir liste çıkmıştır. Bu listedeki isimler
Türkiye’yi daha iyi yaşanacak bir ülke yapabilir” demek mümkün olmadığı gibi,
partinin temel iddiası olan “Yeni Türkiye”yi kurabilecek bir kadrodan da söz
edemeyiz.
Son sözü sağduyu söyleyecek
Bu seçimde,
Türkiye’yi önümüzdeki 4 yıl boyunca yönetecek heyeti belirlemekten daha çok,
Türkiye’deki rejime ilişkin bir karar verilecek. Türkiye ya tek adam rejimine
kayacak veya parlamenter demokratik sistemde kalma iradesi gösterecek.7
Haziran’da partilerin alacakları oy kadar, bu oylarla yaratacakları etkinin
boyutu da Türkiye’nin rejimini belirleyecek.
Bu nedenle kararsız
seçmenlerin, bu seçimde oy vermeyi düşündükleri partilere, Meclis
kompozisyonunda ve siyasal hayatta yaratacakları etki düzeyleri arasındaki fark
açısından da bakarak karar verme eğilimine girdikleri görülüyor. Türkiye’nin bugün
içinde bulunduğu koşullar karşısında bunun son derece sağduyulu bir seçmen
yaklaşımı olduğuna hiç şüphe yok.
CHP Listeleri : Önseçimde oy kullanan üyeler, tabandaki bölünme riskini dikkate aldı
Seçimlere
giderken bir partinin ana seçmen tabanındaki bölünme riskinden daha tehlikeli
hiçbir durum yoktur. 7 Haziran öncesi, CHP içindeki iki kesimde bölünme riski
vardı ve bu CHP’yi aşağı çekebilirdi. Ulusalcı seçmen kitlesi ve Alevi seçmen
kitlesi bu kez farklı tercihler sergileyebilirdi. Emine Ülker Tarhan’ın kurduğu
Anadolu Partisi ve Doğu Perinçek’in adını değiştirdiği Vatan Partisi, CHP
içindeki ulusalcı damara gözünü diken iki oluşumdu. 7 Haziran’da bu oluşumların
etkisinin sınırlı olacağı anlaşılıyor.
CHP’nin
çekirdek kitlesi içindeki asıl risk Alevi seçmenlerdeydi. CHP’yi onlarca yıl
ana muhalefet pozisyonuna taşıyan bu kesime HDP gözünü dikmişti. Ön seçimlerde
oy kullanan parti üyeleri bu önemli tehlikenin farkına vardılar. Parti tabanı,
Alevi seçmenlerin artık çantada keklik sayılamayacağını gördü. Sağ ve
muhafazakar seçmen kitleleri arasında destek arama macerasına girmektense,
kendi elindeki çekirdek seçmene sahip çıkmaya karar verdi. 29 Mart’ta yapılan
ön seçimler, Alevi seçmen kitlesinin HDP’ye kaymasını büyük oranda durduracak
bir sonuç yarattı. Özellikle büyük şehirlerde Alevi adaylar seçilebilecek
yerlerden listelere girmeyi başardılar.
Kemal
Kılıçdaroğlu’nun denge odaklı bir yaklaşımla belirlediği kontenjan isimlerinin
bir iktidar listesi olduğunu söylemek ise gerçeği abartmak olur. Örneğin “olası
bir CHP koalisyon ortaklığında kalkınma ile ilgili çeşitli bakanlıklara bu
listeden rahat rahat güçlü isim alternatifleri bulunabilir” diyemeyiz.
CHP
listesindeki yegane renk, Roman aday Özcan Purçu ile Ermeni aday Selina Özuzun
Doğan’dan ibaret. Umut Oran ve Erdal Aksünger gibi partinin çalışkan ve
yolsuzluk savaşçısı isimlerinin listelere alınmaması ise manidar yorumlara
elverişli bir görünüm sergiliyor.
Radikal, 9 Nisan 2015
MHP listeleri: Sessiz ama iddialı
MHP listesi muhtemelen bu seçimlerdeki en az tartışma
yaratacak liste. Saadet Partisi ve Büyük Birlik Partisi’nden gelen ittifak
çağrılarına karşılık Devlet Bahçeli’nin partinin içinde bir ittifak çözümüne
gittiği anlaşılıyor.
Bahçeli, geçmişte kendisine rakip olmuş iki iddialı ismi
seçilebilir yerlerden aday göstererek hem cesaret sergilemiş hem de kendinden
sonrası için hazırlık yapmış oldu. Bahçeli, toplumsal tabanı ve siyasi bir
etkisi olmayan Ekmeleddin İhsanoğlu’nu listesine alarak, Cumhurbaşkanlığı seçim
sürecinde ittifak adayı ile ilgili olarak asıl karar vericinin kendisi olduğunu
da ilan etmiş oldu.
MHP’nin listesine bakarak, koalisyon dahil iktidara tam teşekküllü
bir hazırlık içinde olduğu da iddia edilemez.
HDP listesi : United Colors of Turkey
Aylardır konuşulan “HDP seçimlere parti olarak girme riskini
gerçekten göze alacak mı? Yoksa son anda vazgeçip yine bağımsız adaylara mı
yönelecek?” tartışmaları artık geride kaldı. HDP aday listesi, gerek kadın
sayısı bakımından, gerekse çeşitli etnik ve siyasi kökenlerden gelen isimlerden
oluşması bakımından bu seçimlerin en cesur ve renkli listesi.
HDP aday belirlerken sadece kendi seçmen tabanını koruma
iradesi sergilemekle kalmadı, rekabet ettiği diğer siyasi partilerin çekirdek seçmen kitleleri
ile de ilgilendiğini gösterdi. Leyla Zana ve Abdullah Öcalan’ın yeğeni başta
olmak üzere Kürt siyasi hareketinin anlamlı isimleri listelerde yerlerini
korurlarken, muhafazakar siyasetin, özgürlükçü sol ve sosyalist sol siyasetin
çeşitli isimleri de listelerde kendilerine yer buldu. Alevi, Ezidi ve Ermeni
temsilciler ile LGBT adaylar da HDP listelerinin diğer önemli renklerini
oluşturdular.
Her ne kadar en renkli ve en cesur listeyi oluşturmuş olursa
olsun HDP, dünyadaki hiç bir gerçek demokraside görülmeyen % 10’luk adaletsiz
barajı aşabilmek için her zamankinden daha çok çalışmak zorunda. Bu seçimlerde
HDP’nin alacağı oy, sadece kendi partisi için değil, ülkenin bugünü ve yakın geleceği
için de stratejik önemde.
Radikal, 9 Nisan 2015
6 Nisan 2015 Pazartesi
Seçmen "Rejim için Sandık Başına" gidecek!
7 Haziran’da asıl olarak sistem değişikliğinin oylanacağı; ekonomi, sosyal politikalar gibi faktörlerin tali planda kalacağı değerlendirmelerine katılıyor musunuz?
Bu seçimler muhtemelen bizim 1946 seçimlerinden bu yana gördüğümüz, göreceğimiz en kritik seçimlerden biri olacak. Çünkü bugüne kadar genellikle "hangi heyetin ülkeyi yöneteceğine ilişkin" bir karar veriyordu seçmenler. Ama bu kez "hangi sistemin ya da rejimin bundan sonra bu ülkeyi yöneteceğine ilişkin" bir karar verecekler.
Ekonomi çok önemli bir etkendir. Etkisi azalmayacaktır ama, bu seçimde seçmenlerin ağırlıklı bölümü gündelik çıkarları için değil, rejim için sandık başına gidecekler!
Özellikle AKP’nin karşısında konumlanan seçmenlerin hemen tamamı "rejim için sandık başına" gidecek. Ekonomi ve diğer konular ikinci planda olacak gibi görünüyor.
DÜŞMAN CEPHESİNE ALEVİLER DE DÂHİL EDİLDİ
Saldırılarla ilgili AKP cephesinden gelen ‘radikal Aleviler’ vurgusunu nasıl okuyorsunuz? Bu vurgu aynı zamanda AKP’nin Alevilerden oy alma beklentisinin/ hedefinin olmadığını mı gösteriyor?
Eğer savaş stratejisi izliyorsanız ve korkuyu kullanıyorsanız mutlaka düşmana ihtiyacınız var. AKP’nin bütün seçim kampanyalarına baktığımız zaman hemen her seçimde bir düşman yarattığını ve kampanyasını onun üzerine yoğunlaştırdığını görürsünüz.
Örneğin yerel seçimlerde paraleller düşmandı, ya da 2007’de cumhurbaşkanının eşinin başörtülü olmasına izin vermeyen laikçiler ya da Kemalistler düşmandı vs. Bu sefer de görünen o ki “paralel yapı” ile ilgili savaşta gelinen nokta kimseyi ikna etmiyor... Ya da kısa vadede sonuç alınabilecek bir şey gözükmüyor. Dolayısıyla düşman parantezini genişletmiş oluyor. Bu düşmanlardan biri de toplumsal barışın ve rejimin sigortası olan Aleviler olacak gibi gözüküyor.
AKP, Alevi çalıştayları, açılımları yaptı biliyorsunuz. Bence elde ettikleri sonucun ihmal edilebilir bir sonuç olduğunu gördüler. O nedenle muhtemelen, Alevilerden gelecek oydan vazgeçip, var olan çekirdek seçmenleri ve onun etrafındaki diğer seçmenlerdeki erimeyi durdurabilecek bir konsolidasyon stratejisi uyguluyorlar.
6 Nisan 2015 - Evrensel Gazetesi'nden Serpil İlgün ile röportajdan...
"Önce kavga bitsin, çoçuğumun kulağını ondan sonra çekerim!"
Etyen Mahçupyan, ‘Halk darbeye karşı yolsuzluğu tercih ediyor’ dedi. Yolsuzluğa rağmen son seçimlerde AKP’nin önemli bir kayba uğramamasını başkaca hükümet yanlısı yazar ve yorumcular da böyle analiz ediyor. Ne dersiniz?
Evet, yolsuzluğa rağmen neden AKP’ye oy vermeye devam ediyorlar?
Çocuğunuzun mahallede karıştığı bir kavgayı düşünelim. Çocuğunuza kabahatli olduğunu bildiğiniz halde ceza vermezsiniz. Tersine o kavgada çocuğunuzu korursunuz. Olaylar yatışana kadar çocuğunuzu saklarsınız. Her şey sükûnete erdikten sonra çocuğunuzdan hesap sorarsınız. Seçmenin davranışı da böyle...
Araştırmalara göre seçmen, AKP’nin lider kadrosunun çeşitli yolsuzluklara bulaştığını net olarak görüyor. Ama diyor ki, “Türkiye şu anda bir savaşta. Bu savaş bildiğimiz ve bilmediğimiz iç ve dış düşmanlara karşı yürüyen bir savaş...”
Çünkü muazzam bir medya gücüyle seçmen beyni iğfal ediliyor. Seçmen beyninin iğfal edilmesinde AKP seçim kampanyası makinesi içinde görev üstlenen çeşitli entelektüeller ya da entelektüel görünümlü propagandistler var. Ve bu insanlar seçmene, hepimize Türkiye’nin bir tür saldırı veya savaş altında olduğunu anlatıyorlar. Bu yüzden de seçmen diyor ki, “Aman dur hele, şu iş bir bitsin, kulağını sonra çekerim. Ama şimdi çocuğumun safında yer alayım.”
O nedenle kirli olduğunu bile bile oy vermeye devam ediyor.
‘Ben gidersem darbe olur’, ‘ben gidersem çözüm süreci biter’, ‘ben gidersem başörtüsü özgürlüğü ortadan kalkar’ gibi söylemler de ‘savaş altındayız’ propagandasına dâhil mi?
Gayet tabii. Bunda kaos ya da istikrarın bozulmasından sadece bir vatandaş olarak rahatsız olma durumu yok. Aynı zamanda kişisel olarak rahatsızlık da söz konusu...
Kişisel rahatsızlık derken?
Ekonomik olarak kendisine dokunacak bir şey var. Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı’nın dağıttığı yıllık sosyal yardım 13 milyar dolar civarında...
Hane halkına yapılan yardımlar ile sosyal amaçlı transfer kalemlerindeki oranlar, geçen yılın ilk iki ayına göre iki kat arttığı söyleniyor…
Evet. Bu para Türkiye’deki en alttaki kesimlere dağıtılıyor. Yoksullara, özürlülere, yaşlılara, çaresizlere vs.
Sadece ve sadece böyle bir yardımla hayatınızı idame ediyor olsanız, siz de istikrarın bozulmasından ve AKP’nin yerine başka bir iktidarın gelmesinden korkarsınız. Dolayısıyla sadece savaş politikası ya da genel olarak korku stratejisi insanları konsolide etmekle kalmıyor, aynı zamanda da insanlara “bu sistem bozulursa sen de bundan doğrudan rahatsız olursun” mesajları iletiliyor.
Şunu da vurgulamak isterim; AKP Türkiye’deki diğer bütün siyasi partilerle kıyaslandığı zaman en organize, toplumun kılcal damarlarına kadar girebilmiş bir parti. Cemaatler, hatta Diyanet’e bağlı teşkilatlar vasıtasıyla yürütülen muazzam bir altyapı var ve bu altyapı, o muazzam mesaj bombardımanını seçmenin kulağına, bizim zannettiğimizden daha yüksek sıklıkta, bizim zannettiğimizden çok daha etkili bir şekilde bir şeyler fısıldıyor ve bunların hepsi çalışıyor.
Ulusalcıların ‘bir torba kömüre, bir paket makarnaya oylarını sattılar’ gibi küçültücü söylemlerinin, yoksul nüfusu AKP’ye daha da ittiği yönünde değerlendirmeler yapılmıştı. Yoksullar üzerindeki AKP etkisi nasıl kırılır peki? Nasıl bir dil geliştirilmeli?
Sosyal yardıma muhtaç insanların bu oranda varlığı özel olarak AKP’nin ama genel olarak sağ partilerin uyguladığı politikaların bir sonucudur. O politikaların sonucu vatandaşlar bu duruma düşürülür. Ama bunu bilmezler.
Bunu bilmiyor olmaları onların kusuru değil. “Oyunu kömüre, makarnaya sattı” şeklindeki argümanlar sadece küçültücü değildir, aynı zamanda görevini hakkıyla yapmayan siyasi partilerin kendilerini rahatlatma yoludur. Seçmenin rakibinize oy vermesine kızacağınıza, niye ondan oy almayı beceremediniz ona bakmanız lazım.
Seçmen elbette ki bir siyasi partiden / heyetten ekonomik fayda bekler. Onun nasıl sağlandığıyla ilgilenmez.
Buradaki söylemlerin değişmesi ve özellikle soldaki siyasi partilerin hem örgütlenmeye, hem mesajlarını dağıtmaya, hem de insanları ikna etmeye en alttaki seçmen kümelerinden başlaması şart.
6 Nisan 2015 - Evrensel Gazetesi'nden Serpil İlgün ile röportajdan...
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)